Ik kan niet slapen

0:07 Dit is een tijd die ik het afgelopen jaar al heel vaak voorbij heb zien komen. En nou niet zozeer deze tijd, maar een willekeurige tijd na middernacht. Ik kan niet slapen, ik kan niet slapen, ik kan niet slapen. Vreemde gedachten, piekerende gedachten, verdrietige gedachten spoken door mijn hoofd. Ik denk bijna iedere avond wel terug aan die dag. Die dag. Had ik misschien meer, dan was ze misschien nog. Waarom had ik niet beter opgelet, misschien was ze dan nog. Had ik harder moeten roepen, dan was ze misschien nog. Iedereen om me heen zegt, het had niks uitgemaakt, maar mijn hoofd is het daar niet mee eens.

Nu alweer 9 maanden verder en nog steeds is de pijn net zo groot als die dag. Neem de tijd, het slijt, je moet rouwen, gun jezelf de tijd. Maar we hebben geen tijd. Voor je het weet is je tijd op, voorbij, met een klap, zomaar ineens, poef, weg. En de pijn, die blijft. Ik snap nu, meer dan ooit, dat er een pijn bestaat die je niet aankunt.

We hadden nog zoveel moeten doen samen. Ik zie je in gedachten nog voor me, hoe je kletst en aan de keukentafel zit. Hoe je ons uitzwaait als we weer naar huis gaan. Ik zou je zo graag nog eens zien zwaaien. Ik zou je zo graag nog even willen zeggen, bedankt voor alles. Het huis is nu kaal en leeg, alle herinneringen naar buiten geveegd. Maar ik sla ze op in mijn hart. Verdomme, wat doet dit pijn.

Ik zou zo graag alle pijn weg willen huilen, maar na 9 maanden zit niemand daar meer op te wachten. In mijn eentje huilen, daar ben ik goed in geworden. Je leert wie je vrienden zijn, door dik en dun. De “gezellige” vrienden, die rennen hard weg als het te moeilijk wordt. En ik snap het wel, want ik snapte deze pijn ook nooit. Deze pijn die nooit minder wordt. Deze pijn die overal bovenuit schreeuwt.

En dit, dit alles, wil ik zo graag tegen jou vertellen, aan die keukentafel, met een bak koffie, terwijl de kids in de woonkamer aan het spelen zijn. Ik mis onze gesprekken, ik mis je goede raad, ik mis jou.

0:29 ik kan niet slapen