Waar we nu staan…

Ik denk de laatste tijd veel, hoe zijn we hier terecht gekomen. Kon ik de tijd maar terug draaien, dan had ik het allemaal zoveel anders gedaan.

Waar we nu staan... de bouwvergunning is ingetrokken. Er zijn muren afgebroken die nooit afgebroken hadden mogen worden. Dit zouden draagmuren zijn volgens de gemeente. Nou ik kan je vertellen, geen enkel dak zou het hebben gered op die muren. Maar goed, wat betekent dit en hoe lossen we het op? Want denken in oplossingen is wat ik geleerd heb. Weer terug naar de architect. Hij zei dat hij nieuwe tekeningen kon maken waarin hij muren zou tekenen die we dan opnieuw moesten plaatsen. Oké, prima dachten wij. Alleen wat gaat dat grapje dan weer kosten? Tja, ze zeggen geld maakt niet gelukkig. Van de ene kant ben ik het er zeker mee eens, maar het is toch wel verdomd handig als je er genoeg van hebt.

Dus nieuwe tekeningen zijn deze week weer ingediend bij de gemeente. Fingers crossed 🤞🏻

Maar wat we vorige week ineens op ons dak kregen. De jugendamt stond ineens op de stoep met de melding dat iemand hun gebeld zou hebben. Er was gezegd dat de kinderen zo niet konden leven. Of ze even binnen mochten kijken. Uhm, nou ja, ik heb niks te verbergen. De man die voorop liep was ontzettend intimiderend en heel erg overheersend. Nou is mijn Duits nog niet super goed, dus even vlot een gesprek voeren is nog wat lastig. Hij stond mij te commanderen dat de kinderen zo niet konden leven. Het zou veel te gevaarlijk zijn volgens hem. Iedereen die bij ons weleens is geweest kan wel beamen dat dit nergens op slaat, maar helaas heeft jugendamt veel macht. Hij begon meteen over de kinderen uit huis plaatsen. 😳 Hoezo uit huis plaatsen??? Wij zijn geen ouders die onze kinderen mishandelen, ze hebben hier alles wat hun hartje begeert. En onveilig? We hebben zelfs een hek om het zwembad staan en een hek zodat ze niet naar het huis kunnen. Ik begreep er helemaal niks van.

Toen hij weg was hebben we meteen weer de advocaat gebeld en zij is meteen weer erachteraan gegaan. Ze vinden het gevaarlijk dat er in de tuin een paar plankjes liggen en wat stenen. Jezus, ik dacht dat ik niet goed werd.

De gemeente heeft ondertussen brieven gestuurd dat we geen bouwvergunning meer hebben, dus mogen we ook niet meer in de caravans blijven. We moeten iets anders vinden om te wonen. Ik begrijp niet waarom mensen zo moeilijk doen. Zij mogen wel ruim een jaar over een bouwvergunning doen, maar andersom moeten wij wel stel op sprong doen wat zij vinden.

Daarnaast zit ik na het verliezen van mijn ouders ook nog eens thuis. De huisarts heeft gezegd dat ik alle tekenen van een depressie heb, maar het nog niet meteen zo wil benoemen, omdat ik nog in de rouwverwerking zit. Poeh, ik vind het maar moeilijk allemaal. Ik voel me schuldig, omdat ik mijn collega's in de steek laat. Ik ben op het moment geen leuke en vrolijke moeder. Ik ben moe, heb veel buikpijn en alles wat ik wil ga doen, zie ik als een berg tegenop. Ik ben geschrokken van mezelf, want dit is niet wie ik ben. In 44 jaar heb ik dit nog nooit meegemaakt hoe ik me nu voel. Van de bedrijfsarts mag ik niet eens gaan werken, ik moet leuke dingen gaan doen. Maar eerlijk, zelfs dat vind ik een hele opgave nu.

De kinderen en mijn vriend zijn nu degene die me op de been houden. Ik zou niet weten wat ik zonder hun zou moeten.

Hopelijk krijgen we snel een lichtpuntje.