Hoe de bodem van een put voelt

Gepubliceerd op 25 maart 2023 om 11:30

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik mijn hele leven altijd positief ben ingesteld. Ondanks alles zijn we gezond, hebben we mega leuke kinderen, hebben we een dak boven ons hoofd en genieten we zoveel mogelijk van elkaar en van het leven. Ik heb een paar levens motto's. Eentje is carpe diem en de andere is: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.

met deze motto's ga ik door het leven heen en overwin ik met mijn gezin elk obstakel.

Totdat... half november ineens mijn moeder overleed en 2 weken geleden ik ook afscheid heb moeten nemen van mijn vader....

Na het overlijden van mijn moeder bleef ik sterk, want mijn vader had zorg nodig en die gingen ik, mijn broer en mijn zus, samen voor zorgen. We zijn ontzettend dankbaar dat we dit hebben mogen doen en dat hij in zijn eigen vertrouwde omgeving heeft mogen overlijden.

Mijn zus zei, nu zijn wij dus wees. BAM, dat sloeg in. Want ja, dat is ook zo. En dood gaan hoort bij het leven en natuurlijk heb je verdriet en moet je rouwen. Maar wat is dat rouwen? Even huilen en weer doorgaan? Even "de tijd nemen"? En wat betekent dat eigenlijk? De tijd nemen. Wat is tijd? Een dag, een week, een maand, een jaar? Want hoeveel tijd heb je nodig om het verlies van je ouders te verwerken? Naar mijn idee ben je daar de rest van je leven mee bezig. Dus mag ik dan "de tijd nemen" totdat ik zelf dood ga? Ik ben vooral verward. En ik word nog intenser verdrietig als ik me besef dat mijn kinderen ook ooit dit verdriet gaan voelen als ik en mijn vriend ooit overlijden.

Mensen leven met je mee en proberen de "juiste" dingen te zeggen. Goed bedoeld en lief, maar ergens weten ze niet wat ze moeten zeggen. En ik snap het ook wel.

Het gekke is dat ik nu precies doorheb wie zijn ouders (goddank) nog wel heeft. Ik heb het gevoel ineens in een soort club te zitten. Een club waar je hoopt nooit in te komen. Maar de mensen die dit mee hebben gemaakt, weten welke club ik bedoel. De club van het wees zijn. Er zijn geen woorden voor, alleen een gevoel. En dat gevoel is gewoon kut. Anders kan ik het niet omschrijven.

Mensen om me heen roepen, als ik iets voor je kan doen, dan roep je maar hè. Zo ben ik niet, ik los het zelf wel op, ik roep niet om hulp. Totdat een vriend mij het advies gaf om toch maar eens naar de huisarts te gaan, want ik had wel tekenen van een burn-out. Ja joh, wie ik? Een burn-out? Doe Ff normaal. Ik heb altijd gezegd dat DAT mij nooit zou overkomen. Ik ben sterk, ik kom er wel weer bovenop. Ik neem even "de tijd" en dan gaat het wel weer...

Maar misschien, heel misschien, als ik heel eerlijk naar mezelf kijk, dan zou die vriend het weleens goed gezien kunnen hebben. Dus ik ga de stap maken, naar de huisarts. Ik vind het doodeng, want ik wil niet die stempel, maar ik voel dat het nodig is. Ik kan dit niet meer alleen.

En ja, dan is er ook nog het huis, het huis waar we nog steeds de lening voor moeten hebben. We zijn ondertussen 36 banken verder, maar steeds krijgen we hetzelfde te horen. Je kunt wel geld lenen, want je verdient genoeg, maar omdat er iets verkeerds staat in je contract lukt het niet. (Even kort samengevat) We hebben van allerlei crowdfunding acties bekeken, maar dat is allemaal zakelijk. We hebben zelfs hele louche leningen onder onze neus gehad, maar dit is natuurlijk niet het slimste wat je kunt doen.

Dit is rock bottom, dieper dan dit kan gewoon niet. Ik kan alleen maar huilen, huilen om mijn ouders, huilen om het huis, huilen om alles. Stoppen lukt gewoon niet meer. Ik zou willen schreeuwen, naar alles en iedereen, alles kapot willen gooien. Ik zou willen zuipen, zoveel zuipen dat ik alles vergeet. Maar de gedachte aan de kater weerhoudt me ervan. Ik lach, maar deze lach is nep, want ik voel geen vreugde van binnen. Ik zet een masker op naar anderen, maar hij schuift telkens af, want hij is niet sterk genoeg.

Dit is rock bottom.


Reactie plaatsen

Reacties

Anneke Oram
2 maanden geleden

Rick bottom is somewhere I can identify with you, I’ve been there quite a few times. Oh my God Kim, get help from somewhere, everyone needs help sometimes and crying a lot, go for it! I still cry when I feel the hole your parents left inside me! Can you move into you parents house for now? I pray every day your little world will get better and that you get everything you’ve ever dreamt for, you so deserve it and so do your lovely kids! Don’t give up, fight for what is yours!! Love you so much from so far away πŸ₯°πŸ˜˜πŸ˜˜πŸ˜˜πŸ˜˜πŸ˜˜πŸ˜˜

Kim
2 maanden geleden

Thanks 😘😘😘 It still feels surreal and I have no idea how to live without them. My kids are the ones holding me up. If it weren’t for them, I don’t know if I could ever manage this. 😒

Hendriette van Lent
2 maanden geleden

Pfff Kim war herkenbaar het verlies van 1 ouder is al heel heftig maar twee niet te begrijpen.
Maar wat ik wel kan begrijpen e hoe het voelt een burn out daar kan je en wil je alles aan doen maar geloof me geef het ook de tijd te snel door je buren put heen gaan betekend wen kans op terug van en die had ik bijna als ik niet optijd 4 weken gelden aan de bel had getrokken.
Ja je kunt alleen maar huilen zelfs om de stomste dingen van iemand die iets liefs zegt.
Kim heel veel sterkte en ik kom snel even een kopje koffie doen. Love you

Kim
2 maanden geleden

Dank je wel lieverd 😘

Sjoerd
2 maanden geleden

Heftig verhaal, niemand kan je zeggen hoe lang je nodig hebt om jezelf weer bij elkaar te schrapen. Ben inderdaad lief voor jezelf en gun je die tijd. Durf de pijn te voelen, volgens mij is de enige weg die werkt dwars door de pijn heen (voor mij tenminste). Maar pak niet meer pijn dan dat je tegelijk aan kunt. Een klote proces maar je komt er sterker en wijzer uit. We leren immers meer van de diepste dalen dan van onze hoogte punten, die hebben we vooral nodig om gemotiveerd te blijven. Heel veel sterkte erg clichΓ© maar niet minder goed bedoelt!

Kim
2 maanden geleden

Bedankt lieve Sjoerd 😘

Karen Janssen
2 maanden geleden

Lieve Kim en Marcel en alle lieve kids.
Ik kan niet zeggen , snap wat je bedoelt, want ik heb nog een lieve vader en lieve schoonmoeder.
Maar weet wel hoe het voelt om afscheid te nemen van mensen , bij mij mijn moeder en andere lieve mensen die ik ken. Dat doet ontzettend veel pijn en is zwaar ….
Wil je alleen een hele dikke knuffel op afstand geven. Zet β€˜m op. Dikke kus Karen

Kim
2 maanden geleden

Dank je wel lieve Karen 😘