Hoe de bodem van een put voelt

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik mijn hele leven altijd positief ben ingesteld. Ondanks alles zijn we gezond, hebben we mega leuke kinderen, hebben we een dak boven ons hoofd en genieten we zoveel mogelijk van elkaar en van het leven. Ik heb een paar levens motto's. Eentje is carpe diem en de andere is: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.

met deze motto's ga ik door het leven heen en overwin ik met mijn gezin elk obstakel.

Totdat... half november ineens mijn moeder overleed en 2 weken geleden ik ook afscheid heb moeten nemen van mijn vader....

Na het overlijden van mijn moeder bleef ik sterk, want mijn vader had zorg nodig en die gingen ik, mijn broer en mijn zus, samen voor zorgen. We zijn ontzettend dankbaar dat we dit hebben mogen doen en dat hij in zijn eigen vertrouwde omgeving heeft mogen overlijden.

Mijn zus zei, nu zijn wij dus wees. BAM, dat sloeg in. Want ja, dat is ook zo. En dood gaan hoort bij het leven en natuurlijk heb je verdriet en moet je rouwen. Maar wat is dat rouwen? Even huilen en weer doorgaan? Even "de tijd nemen"? En wat betekent dat eigenlijk? De tijd nemen. Wat is tijd? Een dag, een week, een maand, een jaar? Want hoeveel tijd heb je nodig om het verlies van je ouders te verwerken? Naar mijn idee ben je daar de rest van je leven mee bezig. Dus mag ik dan "de tijd nemen" totdat ik zelf dood ga? Ik ben vooral verward. En ik word nog intenser verdrietig als ik me besef dat mijn kinderen ook ooit dit verdriet gaan voelen als ik en mijn vriend ooit overlijden.

Mensen leven met je mee en proberen de "juiste" dingen te zeggen. Goed bedoeld en lief, maar ergens weten ze niet wat ze moeten zeggen. En ik snap het ook wel.

Het gekke is dat ik nu precies doorheb wie zijn ouders (goddank) nog wel heeft. Ik heb het gevoel ineens in een soort club te zitten. Een club waar je hoopt nooit in te komen. Maar de mensen die dit mee hebben gemaakt, weten welke club ik bedoel. De club van het wees zijn. Er zijn geen woorden voor, alleen een gevoel. En dat gevoel is gewoon kut. Anders kan ik het niet omschrijven.

Mensen om me heen roepen, als ik iets voor je kan doen, dan roep je maar hè. Zo ben ik niet, ik los het zelf wel op, ik roep niet om hulp. Totdat een vriend mij het advies gaf om toch maar eens naar de huisarts te gaan, want ik had wel tekenen van een burn-out. Ja joh, wie ik? Een burn-out? Doe Ff normaal. Ik heb altijd gezegd dat DAT mij nooit zou overkomen. Ik ben sterk, ik kom er wel weer bovenop. Ik neem even "de tijd" en dan gaat het wel weer...

Maar misschien, heel misschien, als ik heel eerlijk naar mezelf kijk, dan zou die vriend het weleens goed gezien kunnen hebben. Dus ik ga de stap maken, naar de huisarts. Ik vind het doodeng, want ik wil niet die stempel, maar ik voel dat het nodig is. Ik kan dit niet meer alleen.

En ja, dan is er ook nog het huis, het huis waar we nog steeds de lening voor moeten hebben. We zijn ondertussen 36 banken verder, maar steeds krijgen we hetzelfde te horen. Je kunt wel geld lenen, want je verdient genoeg, maar omdat er iets verkeerds staat in je contract lukt het niet. (Even kort samengevat) We hebben van allerlei crowdfunding acties bekeken, maar dat is allemaal zakelijk. We hebben zelfs hele louche leningen onder onze neus gehad, maar dit is natuurlijk niet het slimste wat je kunt doen.

Dit is rock bottom, dieper dan dit kan gewoon niet. Ik kan alleen maar huilen, huilen om mijn ouders, huilen om het huis, huilen om alles. Stoppen lukt gewoon niet meer. Ik zou willen schreeuwen, naar alles en iedereen, alles kapot willen gooien. Ik zou willen zuipen, zoveel zuipen dat ik alles vergeet. Maar de gedachte aan de kater weerhoudt me ervan. Ik lach, maar deze lach is nep, want ik voel geen vreugde van binnen. Ik zet een masker op naar anderen, maar hij schuift telkens af, want hij is niet sterk genoeg.

Dit is rock bottom.