Open en bloot en twijfel

Ik heb lang getwijfeld of ik door zou gaan met mijn blog. Ik heb naast mega veel lieve en positieve reacties, ook een aantal negatieve reacties gehad op mijn vorige stukjes. Dit deed mij pijn en hierdoor ben ik dus gaan twijfelen of ik dit nog wel wil. Van nature ben ik een introvert persoon, een binnenvetter, maar door het ouder worden heb ik mezelf aangeleerd om ook extrovert te kunnen zijn. Dit gaat mij niet altijd even gemakkelijk af, maar ik merk wel dat ik meer connectie krijg met mensen als ik me meer extrovert opstel en dat vind ik dan weer leuk.

Door deze blog te schrijven, geef ik jullie een kijkje in ons leven. Ook iets wat ik normaal niet snel zou doen. Ik ben ermee begonnen, omdat ik het gewoon op papier wilde zetten. Ik grapte met mijn moeder weleens, wat wij meemaken, daar zouden we wel een boek over kunnen schrijven. Mijn moeder, die dat ooit van plan was om te doen, is afgelopen 13 november plotseling overleden. ‘s Ochtends opgehaald door de ambulance, omdat ze wat benauwd was en ‘s avonds was ze er niet meer. Dit sloeg in als een bom en nog steeds kan ik niet bevatten dat ze er niet meer is. Ze had nog zoveel plannen, maar al die plannen zijn nu niks meer waard.

Dit heeft me met 2 benen op de grond gezet en na de uitvaart nam ik me voor om sterk te zijn en door te gaan, want zo was mijn moeder ook. Een sterke vrouw die alles aan kon. Maar hoe ik me nu voel is niet sterk, maar verslagen. De laatste jaren zijn zwaar geweest en dit is het nog steeds. Maar ik had altijd mijn moeder met wie ik bijna iedere avond even appte hoe het ging. Even mijn ei kwijt en dan zei ze de magische woorden, het komt wel goed. Maar zo voelt het nu niet meer, ik voel me verslagen en het komt niet goed.

Ik werk op het moment hard, soms wel 50 of 60 uur per week, maar het is niet genoeg. Niet genoeg om een lening te krijgen. Van een lieve vriendin hebben we al een stukje lening gehad, hier zijn we nog steeds mega dankbaar voor en hier hebben we het eerste deel van kunnen betalen. Alleen er mist gewoon nog steeds een groot deel. Ze gaan niet verder met bouwen voordat het geld er is, dus voor mijn gevoel is alle hoop weg. Iets wat niet bij mij past, maar ik weet nu hoe de bodem van een put voelt.

Ik schrijf dit niet om zielig gevonden te worden, ik hoef geen medelijden. Waarom ik het dan wel schrijf? Geen idee, misschien het stukje introvert in mij wat er toch graag uit wil, maar niet weet tegen wie ik dit moet vertellen, dus dan maar tegen wie het wil horen/lezen.

Misschien moeten we de loterij winnen, misschien wil iemand ons het geld lenen, maar misschien wil ik gewoon weer even mijn moeder horen zeggen, het komt wel goed.